من دل سوخته ام را به جهانی ندهم / جان افروخته ام را به بهایی ندهم

من که در راه وصال تو سراپا شورم /شوری جان ودلم را به شراری ندهم

من که سرمست زمی خانه وز جام توام/باده ی وصل تو را من به شرابی ندهم

من که بر لعل لبم زمزمه ی وصل تو هست /شور این زمزمه را من به شرابی ندهم

من که بینا دلم از برق نگاهت هر دم / چشم بیمار تو را من به نگاهی ندهم

من که چون اغازگر فصل خزانم چون "مهر"/دل یلدایی  خود را به خزانی ندهم

عاقبت دانه ی خال تو فکندش در دام / مرغ روحم که به شوق توبیامد بر بام

عاقبت زلف تو شد بستر ارامش جان /من به شوق تو رهاندم دل خود را از گل

عاقبت سینه ی سینای تو شد وادی طو ر/دل به اشراق تو شد معدن تابنده ی نور

عاقبت جام تولای تو شد باده ی جان /دل به امضای تو شدهمره و همسایه  ی جان

عاقبت کشتی جان راهی دریای تو شد /دل محنت زده ام ماهی دریای تو شد

عاقبت شاخه ی طوبای تو شد سایه ی "مهر"/دل به عشق تو بنوشید ز خم خانه ی مهر

ای شکوفا شده از مهرتو دل /غنچه ازخنده روی تو خجل

زینت عرشی و زهرای بتول/همسر شیر خدا دخت بتول

در میان همه زن های جهان /بهترین هستی و این گشته عیان

پدرت اشرف مخلوق خدا/شافع خلق بود روز جزا

رتبه ی مادرتو در دو جهان /هست مشهود ونباشد پنهان

تو که خود مام حسین وحسنی /در شرف شهره وزیبا مثلی

صبر تو. ایتی از صبر خداست /کوثرت شعبه ای از نهر خداست

همه ی خلق گدای کویت /چشم هستی همه باشد سویت

دستگیری تو با دست خداست /چون دلت عاشق وپابست خداست

همه مستیم ز شهد سخنت /حق تراویده از ان لعل لبت

تا فروزان شده از نور تو دل /کام شیرین شده اززشور تو دل

/مهر/چشمش دو جهان سوی تو هست/بنده ومعتکف کوی تو هست

گرما وآب واتش سرفصل های پاییز /فردا وشادی ودف در دست های پاییز

یک شیشه با دو صد رنگ در کلبه ای محقر /یک سفره با دو صد مهر در دشت های پاییز

یک جام ویک پیاله با رنگ ارغوانی /جاری یک ترانه در نهر های پاییز

یک باغ پر زلاله با شادی و ترانه/قابی است پر زاحساس در باغ های پاییز

یک عابر پیاده با کوله باری از غم /سر مست از غن دوست در کوچه های پاییز

یک کوزه با کمی نان با یک حصیر چوبی /تقدیم بر مسافر از توشه های پاییز

یک/مهر/پر زاحساس با دیده ای گهر بار /جانش پر از شکوفه از خوشه های پاییز

من ابروی خود به حراجی نمی دهم / ایمان و پاکی ا م به تباهی نمی دهم

در راه نوش کردن از چشمه ی حیات / حتی برای لحظه دل به سرابی نمی دهم

 ابادی و عمارت جان ارزوی من / تازنده ام دل به خرابی نمی دهم

بر خوان نعمت وکرم حق نشسته ام / با این غنا / غنی/تن به گدایی نمی دهم

محتاج  بی نهایت احسان خالقم / این احتیاج وفقر به شاهی نمی دهم

با عشق او دلم شده دریای بی کرا ن/این عشق پاک را به جهانی نمی دهم

با مهر او خزان دلم رنگ برگ هاست / رنگین کمان دل به بهاری نمی دهم

ساز دلم به نغمه  ی محبوب کوک شد / این سار را من به نوایی نمی دهم

من "مهرم "و خزان دلم از خزان اوست /این گوهر خزان به بهاری نمی دهم

سکوت سر د شب  های بهاری  / نموده اشک من ارام جاری 

چو شمعی سوختم ارام و خاموش  /  به تنهایی نمودم حرف دل گوش

به یاد غربت و تنهایی دل  /به یاد درد وسر گردانی دل  

شدم گریان ولی دل شاد بودم /به عشق وصل او ارام بود م

شدم گریان ولی ارام ارام/  سرودم شعر خود ارام ارام 

خدایا مهر را دل خسته مپسند /به قرب حضرتت شرمنده مپسند

دلش با شور عشقت کن بهاری  /به نارامی اش بنما قراری

قرارش را به یادت کن بهاری/بهارش را بده صبر وقراری

الهی من خرابم از می عشق / درون سینه دارم شعله ی عشق

الهی کن خرابم از می عشق / بنوشانم به من از جرعه ی عشق

الهی کن نصیبم از غم عشق /  بکن غرقه دلم اندر یم عشق

الهی سینه ام سینا کن از عشق / دل و چشمان من بینا کن از عشق

الهی منزلم کن خانه ی عشق / بکن لبریز جام از باده ی عشق 

الهی چشمه ی چشمم بجوشان / تو سیرابم بکن از چشمه ی عشق

الهی گلشن جانم چمن کن / نشان در جان من از لا له ی عشق

 الهی کن معطر جان و دل را / ببر هوش از سرم با نافه ی عشق

الهی صبر/ مهر/ت کن فراوان / پس انگه کن ورا اواره ی عشق

 با یاد کودکی های طلایی / بخوابانش تو در گهوراه ی عشق

اسایش دو گیتی تفسیر این حروف است / با خود کجی نکردن با کس بدی نکردن

در قاب دل نهادن عشق خدای هستی / بر بام دل پریدن با رهنمای هستی

از دل جدا نمودن هر جامه ی تعلق / از جان رها نمودن کبر وریا تملق

با چشم دل تماشا ایات حق نمودن / باگوش دل به  صد شوق ایات حق شنیدن

ارام جان مردم ارام خویش دیدن / درد نهان مردم بر جان خویش دیدن

با عجب و خود پسندی همواره قهر بودن / در کام خود پرستان چون جام زهر بودن

از هجر روی محبوب اشک فراق جاری / با سینه ای پر از غم همراه اه و زاری

در راه راحت خلق رنجش به جان خریدن  /از بیگانهو ز دوست زخم زبان شنیدن

با /مهر/وشعر و احساس ایینه را ستودن

صد قفل  وبند و زنجیر از قاب دل گشودن